توی‌شو؛ روشی برای یادگیری، نه میدان نبرد

توی‌شو یک روش آموزشی است و نه رویکردی برای مبارزه. در ذهن خود نباید درگیر مفهوم پیروزی یا شکست شویم.

هنگام شرکت در رقابت، حرکات ما متفاوت می‌شوند؛ در این موقعیت‌ها ایستادن بی‌حرکت یا انتظار برای حمله حریف، نادرست است. اگر قوانین را رعایت نکنیم و صرفاً به هدف زدن ضربه اکتفا کنیم، این در هنرهای رزمی به معنای نقض سنت‌ها و در مراودات اجتماعی به معنای بی‌ادبی است.

هنرهای رزمی درونی، از جمله تای‌چی، بر مهار درون تأکید دارند. توی‌شو نوعی آزمون و تمرین برای کنترل غرایز مرتبط با برتری‌جویی، کسب پیروزی و تسلط است؛ خواصی که به صورت ذاتی در ژن‌های هر فرد نهفته‌اند. دستانی که در توی‌شو درگیر مبارزه می‌شوند، نه تنها نشان‌دهنده نرمی یا رهایی در بازو و شانه، بلکه آیین‌هایی از نگرش درونی فرداند. بخش بزرگی از مردم قادر به مهار این نیازهای «من» نیستند و برخی به دلیل ترس از آشکار شدن آسیب‌پذیری‌ها و ضعف‌های درونی خود، از تماس اجتناب می‌کنند.

زندگی را باید همچون بازی‌ای دید که با هم از آن لذت ببریم.

تای‌چی برای بسیاری بیش از حد طبیعی و آشکار است و بسیاری تا پایان عمر از روبه‌رو شدن با خویشتن واقعی می‌گریزند. بار نخست تلخی این اجتناب در جمله «شکست را تاب نمی‌آورم» ظاهر می‌شود و بار دوم در «بگذار تنها باشم».

بنابراین توی‌شو هیچ‌گاه عرصه‌ای برای اندیشه به پیروزی یا شکست نیست بلکه فرصتی مغتنم برای کشف و بهبود ذات انسانی، و یادگیری‌پذیرش دیگری—صرف نظر از توانمندی یا ناتوانی‌اش—به شمار می‌آید. در این مسیر، جنگجوی واقعی درون خود را می‌یابیم که نه تنها از خویشتن نمی‌هراسد بلکه نسبت به دیگران احترام دارد.

توی‌شو میدان مسابقه نیست؛ بلکه تکمیل‌کننده‌ای عملی برای تمرین‌های بدون سلاح و فرم‌های تای‌چی است. فرم‌ها اصول حرکت درونی و بیرونی را تعریف می‌کنند و تمرین‌کننده را به یک واحد متصل و هم‌بسته در تمامی ابعاد تبدیل می‌سازند. توی‌شو فرد را به جهان پیرامونش مرتبط می‌کند. آیا فلسفه تای‌چی به وضوح نمی‌آموزد که همه چیز در سرمنشأ به هم پیوند خورده‌اند؟ تای‌چی به معنای «بزرگ‌ترین قطبیت» است که از وو جی، وضعیت انرژی نخستین و آغازین، یعنی خلأ بزرگ می‌آفریند. نخستین فرم باستانی (لاوجیا ییلو) چنین است؛ از سکون کامل آغاز و در نهایت به همان نقطه آرامش می‌رسد (نخستین و واپسین حرکت فرم).

این‌ها تأملاتی متافیزیکی هستند که در عمق فلسفه هنرهای رزمی نهفته‌اند.
آریان‌مهر